صمغ زانتان باعث می‌شود سس سالاد براحتی از بطری بیرون بیاید، بستنی‌ها مزه‌ای خامه‌ای‌تر پیدا کنند و اجزای مواد آرایشی تا هنگام استفاده به صورت مخلوط‌ شده باقی بمانند. این ماده در طبیعت هم وجود دارد -گاهی به صورت شیره کشدار سیاه‌رنگی روی سبزی‌های در حال پوسیدن دیده می‌شود- اما به طور تجاری در کارخانه‌ها تولید می‌شود.

برای ساختن صمغ زانتان، باکتری «زانتوموناس کمپستیس» به محلول مایع حاوی مواد گیاهی مانند ذرت، سویا یا گندم افزوده می‌شود. تخمیر به طور طبیعی رخ می‌دهد، و باکتری‌ها به عنوان یک محصول جانبی صمغ زانتان را تولید می‌کنند. البته لجنی که به وسیله باکتری زانتوموناس کمپستیس تولید می‌شود، شباهتی به گونه دانه‌دانه پودرشده صمغ زانتان که در غذاهای سوپرمارکت خواهید یافت، ندارد. برای ایجاد این فراورده مطلوب مشتری، ابتدا این صمغ را از محفظه‌های تخمیر خارج و بعد خشک و آسیا می‌کنند.

سازمان غذا و داروی آمریکا در سال ۲۰۱۱ اعلام کرد که نوزادان زودرس نباید از فرآورده‌های تغلیظ‌کننده حاوی صمغ زانتان مصرف کنند، چرا که دریافت این ماده ممکن است با یک عارضه مرگبار به نام «آنتروکولیت نکروزان» همراهی داشته باشد؛ در این عارضه بخشی از بافت روده نوزاد از بین می‌رود.
این سازمان ماده مذکور را به طور کلی بی‌خطر می‌شمارد، اما برخی از گروه‌های مردمی معتقدند باید از مصرف این ماده خودداری کرد. با این حال، همین سازمان، سازندگان داروهای بدون نسخه‌ای را که ماده مذکور در ترکیبشان به کار رفته باشد، ملزم کرده برچسب هشدار «خطر خفگی» را روی محصولات خود بزنند، زیرا این دارو‌ها در صورتی که با آب کافی خورده نشوند، ممکن است باعث خفگی شوند. افرادی که دچار برخی از آلرژی‌های غذایی و حساسیت‌ها هستند نیز ممکن است واکنش منفی به صمغ زانتان نشان دهند که به صورت میگرن، تحریک پوستی، گازدار شدن روده و اسهال بروز می‌کند. (همشهری به نقل از لایوسایسن)